Bronbemalingen, waarheen met het water

Bronbemalingen, waarheen met het water

Minder gekend is dat het lozen van bemalingswater op de riolering het rendement van het zuiveringsproces verlaagt. Een degelijke voorstudie moet alternatieven aanreiken die tegelijk de nadelige effecten van bemalingen op de (stabiliteit van de) bodem kunnen beperken. Om meer duidelijkheid te scheppen over deze alternatieven lanceren de Vlaamse Milieumaatschappij (VMM) en Aquafin een gezamenlijke informatiecampagne gericht naar studiebureaus, architecten en aannemers.

Voor het watersysteem is het uiteraard niet goed om grondwater uit de natuurlijke bodem te pompen. Als een van de voornaamste pijlers van een ecosysteem is het grondwaterpeil belangrijk voor de wortelzone van de vegetatie. Een verlaging van de grondwatertafel kan tevens zorgen voor een onstabiele ondergrond waardoor omliggende constructies kunnen verzakken of scheuren vertonen. Als dit risico bestaat, dient er een grondige studie te gebeuren die zowel de gevoeligheid van de ondergrond als de impact op de omgeving in kaart brengt. Op basis van deze studie kunnen de nodige voorzorgsmaatregelen genomen worden.

Foto: KOOP Bronbemaling

Het Vlaamse Reglement betreffende de Milieuvergunning (VLAREM) bepaalt immers dat het bemalingswater zo veel mogelijk lokaal terug in de grond moet kunnen dringen. Dit kan met behulp van infiltratieputten, -bekkens of –grachten. Zo wordt het grondwater opnieuw aangevuld en blijft de invloedszone van de bemaling beperkt. Is dat om technische redenen niet haalbaar, dan wordt het bemalingswater best afgeleid naar de dichtstbijzijnde waterloop of, in het geval er een gescheiden riolering is, naar de regenwaterafvoer. Afvloeiing is na infiltratie dan ook het eerste alternatief voorgeschreven door VLAREM. Pas als voorgaande oplossingen niet haalbaar zijn, is er nog een laatste alternatief, namelijk lozing op de riolering. Dit blijft echter niet zonder gevolgen.

Bij bemalingen op grote bouwwerven kunnen bijzonder grote hoeveelheden grondwater opgepompt worden. Soms gaat het om meer dan 200m_ grondwater per uur, wat overeenkomt met de afvalwaterafvoer bij droog weer van een stad met 32.000 inwoners. Die hoeveelheden grondwater horen niet thuis in het rioleringsstelsel. Wanneer de rioleringen het water niet meer aankunnen, komt het afvalwater – in dit geval gemengd met bemalingswater – niet bij de zuiveringsinstallatie aan, maar wordt het geloosd via de zogenaamde overstorten, met de gekende negatieve impact op de kwaliteit van het ontvangende oppervlaktewater.
Als het water toch de zuiveringsinstallatie bereikt, is het zodanig verdund dat een efficiënte zuivering niet meer mogelijk is. Beide fenomenen zorgen dus voor bijkomende verontreiniging van het milieu.

Enkel als de voorstudie aantoont dat er echt geen alternatief is, moet bij Aquafin een aanvraag worden ingediend om op de riolering te lozen. Aquafin beoordeelt de aanvraag en geeft op basis van haar onderzoek al dan niet de toestemming om te lozen. Deze beslissing wordt door architecten en studiebureaus in de bestekken aan aannemers opgenomen.
Volgens Aquafin worden lozingen van bemalingswater nog te weinig gemeld, vaak uit onwetendheid. Niet melden heeft overigens niet veel zin, aangezien de oorzaak van de daaruit voortspruitende rioleringsproblemen vrij snel kan worden opgespoord. Lozingen van bemalingswater op de riolering van meer dan 10 m_/u zijn onderhevig aan de heffing op waterverontreiniging van de VMM. Als er een overeenkomst is afgesloten met Aquafin, dan kan de verwerkingskost die Aquafin aanrekent in mindering gebracht worden van de heffing, wat fiscaal voordeliger is.


Meer informatie over bemalingen vind je op www.vmm.be/bemalingen